Hallo Allemaal,

Ik hoop dat de goeie Sint jullie goed verwend heeft of gaat verwennen. Hier in het hostel in Santa Marta in Colombia komt hij waarschijnlijk over 2 dagen langs. Er zitten hier een boel Vlamingen en die beweren dat je Sinterklaas hoort te vieren op 6 december, gekke Belgen! Klaas Jan en ik zijn inmiddels 5 dagen in Colombia. Goh wat waren wij blij toen we hier aankwamen. Het is hier allemaal veel aangenamer dan in Venezuela, waar we de eerste twee weken van onze reis zaten. We kwamen aan in Caracas, een van de gevaarlijkste steden in de wereld. Die info maakte dat Klaas Jan zodra we het vliegtuig uitstapten op sherp stond. Ik was daarentegen wat nonchalanter en stond op het punt de stad te betreden met mijn goude ringen en ketting nog om. Maar ook ik werd minder relaxed toen in de eerste minuten van onze reis we een jongen met een guchi tas voorbij zagen rennen. Achter hem kwam een stoet mannen die in het spaans ongetwijveld iets riepen als ´houdt de dief´. In de bus zagen we de andere passagiers hun sieraden af doen en een kruisje slaan voordat ze de bus uitstapten. Mensen keken oprecht bezorgd toen ze ontdekten dat ook wij opweg waren naar het centrum. Elke keer dat we ergens naar toe gingen, waren er gelukkig mensen die zich over ons ontfermden en ons aan de hand namen tot aan de plek waar we moesten zijn. Na twee dagen waren we blij toen we de stad uit reden opweg naar Puerto Colombia. Eindelijk ontspannen, dachten we. Niet dus, want de bussen in Venezuela zijn een sort plaatsvervangers van diso´s. Zowel de voor als de achterkant van de bussen in Venezuela zijn voorzien van boxen. Zo konden we maximal genieten van de reggeton, salsa en merengue. De hele reis heb ik oordopjes ingehad, maar na 6 uur stapte ik alsnog met piepende oren uit de bus. In de laaste bus opweg naar Puerto Colombia heeft Klaas Jan de handen van zijn buurman uit mijn backpack moeten vissen. De man voelde zich goed betrapt en bood Klaas Jan daarom maar een drankje aan.

Puerto Colombia was een heerlijk strand dorpje om bij te komen van onze eerste indrukken. Prachtige wilde natuur en witte stranden. Helaas ook alcoholisme. Op maandag om 10 uur in de ochtend kwam je de eerste dronke persoon al tegen. Op dinsdag ochtend zagen we om 12 uur iemand laveloos langs de weg liggen met zijn lege fles drank nog in zijn hand. Toen we de hosteleigenaar vroegen wat je kon doen tegen al die muggenbeten, zei hij dat zijn oplossing continue staat van lamheid was….Na een paar dagen relaxen zijn we opnieuw de luidruchtige bussen ingestapt, dit keer naar Corro. Na een dag reizen vonden we dat we het verdiend hadden om eens lekker luxe uit eten te gaan. Gevolg was een voedselvergiftiging.We waren de enige gasten in het hostel totdat er na een paar dagen twee Jehova getuigen op de stoep stonden. Eindelijk aanspraak!!! Ik schrok wel even toen ze de bijbel tevoorschijn hielden terwijl wij aan het eten waren. Maar wat volgde was geen poging om ons te bekeren maar een klein verhaaltje over wat er in de bijbel stond over buikpijn (waar wij immers last van hadden). De bijbel schreef wijn voor, dus hadden zij een fles voor ons gekocht. Zo kwam het dat we terwijl we ziek waren een avond aan de wijn hebben gezeten met een stel jehova´s uit Finland.

Na 5 dagen bed liggen waren we fit genoeg om het schiereiland boven de stad eens te verkennen. De weg er naartoe had iets weg van de afsluitdijk. Het weer had ook iets Hollands, dus dat maakte dat we het strand links lieten liggen. Eigenlijk ook omdat we na twee uur bussen er achter kwamen dat we een uur eerder al hadden moeten uitstappen… Een taxichafeur had een mooi alternatief voor ons. Voor 10 euro zou hij ons naar een meer rijden waar een hele stoet flamingo´s leefde. Eenmaal daar wees hij ons op wat naar mijn idee een boel witte reigers waren. Maar hij hield vol dat het baby flamningo´s waren en dat ze in Venezuela nu eenmaal niet roze, maar wit waren. OK!

De dag erna hebben we de bus gepakt naar Colombia. Opweg naar de grens zijn we wel 12 keer aangehouden door politie of leger voor paspoortcontrole. Elke keer was er wel bij iemand iets mis en moest er geld betaald worden voordat we verder mochten. Wat mij verbaaste was dat iedereen het geld zonder te protesteren gewoon overhandigde. Toen we bij de grens dubbel zoveel belasting moesten betalen om het land uit te mogen, was mijn geduld op. Al onze Venezeluaans geld hadden we opgemaakt en we hadden precies genoeg om de officiele belasting te betalen en niet de officieuse. Ik vertelde de beste ambtenaar dat we niet meer geld hadden, waarop hij doodleuk zij dat ik het maar moest regelen en dat hij alle tijd had en op mij zou wachten. Ondertusen zwaaide hij met onze paspoorten in zijn hand. Volgens Klaas Jan heb ik daar toen staan schreeuwen en heb ik de laaste drie centen die ik in mijn zak had naar zijn hoofd gegooid. In mijn beleving vertelde ik hem alleen waar het op stond en bood ik hem mijn laatste centen aan om aan te geven dat ik echt niet meer had… de waarheid zal wel ergens in het midden liggen. In iedergeval kregen wij onze paspoorten terug zonder meer te hoeven betalen en waren we na 18uur bussen die dag eindelijk in Colombia. Wat een rijk land vergeleken met Venezuela. Ook in Colombia lopen mannetjes met geweren rond, maar de sfeer is veel relaxter. De wegen zijn beter, de bussen hebben airco inplaats van harde muziek en het aller mooiste: hier zijn ook andere toeristen, wel zo gezellig! Over twee weken een uitgebreidere update over mijn indrukken van Colombia.

Liefs wytske