Hoi lieve allemaal,

Hier nog even een bericht vanuit 2009 terwijl jullie al begonnen zijn aan 2010. Hier hebben we nog 6uur om afscheid te nemen van 2009 en dat afscheid valt me zwaar moet ik zeggen, want 2009 was voor mij en goed jaar. De laatste drie maanden samen vormden de klap op de vuurpijl op een tot dan toe goed jaar. Tot zover een mini samenvatting van mijn afgelopen jaar. Laten we inzoemen op de laatste maand, de maand die ik in Zipolie doorbracht. Zipolite is een mooie plek aan de pacifische zee die vol zit met italianen, hippies, homosexuelen,stoniesen yogies. Op het strand kon je uitgebreid piemels kijken, want het was een naaktstrand. Veel tentjes werden door Italianen gerund en de eerste taal die er gesproken werdwas Italiaans, de tweedeEngels eneen kleine minderheid sprak er Spaans.Ik heb een maand lang heerlijk Italiaans gegeten en ben er zo wat kilootjes aangekomen.

Het plan was om ook wat vanuit Zipolite zelf wat van me te laten horen, maar plannen blijven in Zipolite plannen. Plannen voor morgen om precies te zijn, en wanneer de morgen dan aanbreekt zijn het nog steeds plannen voor morgen, want vandaag is nu eenmaal een perfecte dag voor het stand ;) Ook van de hierna opgenoemde plannen is niets terecht gekomen: naar het schilpaddenreservaat gaan, zurflessen volgen, krokodillen opzoeken, salsa dansen en mijn dagboekje vol schrijven. Hoe hebben we dan al die dagen doorgebracht? De dagen vlogen aan ons voorbij al relaxend aan het strand, relaxend in de hangmat, relaxend aan de cocktail en al relaxend Italiaans etend. Om al deze relaxedheid wat te compenseren dronken we elke dag koffie bijde Italiaanse koffie tent. Deze tent was onze honk, waar zo´n beetje alle dagen begonnen en waar de dag afgesloten werd voordat we aan de weg naar boven begonnen naar onze huisjes. Onze huisjes bevonden zich boven aan een heuvel, waar vandaan je uitkeek over het strand, de zee en de zonsopgang. Het gezeldschap was verdeeld over twee huisjes, waarbij de een het mooiste uitzocht had en waarbij de ander hangbedden had. Hangbedden: wat een fantastische uitvinding! Al wiegend viel ik elke nacht in slaap. Het gezelschap bestond trouwens uit de volgende 6 mensen:

• Mijn nicht Kamini. Zij wasin Zipolite om stage te lopen en elke morgen om half 5 in de ochtend begaf zij zich naar de Yogaschool om pas tegen 12en terug te keren. Wat een bikkel!Zij had het toch wat vreemde gezelschap bijelkaar gebracht en was reeds bekend in Zipolite. Ze kon de lekkerste koffie maken (als we besloten thuis een kopje te doen) en wist de hele groep tot actie te krijgen wanneer de boel dreigde in te kakken.
• Chandra, haar dochter. Voor haar leeftijd (6jaar) een erg wijs meisje. Samen hebben we heel wat ochtenden pestend doorgebracht. Het kaartspel Pesten wel te verstaan. Af en toe zorgde Chan voor wat spanning en sensatie met een woedeaanval. Maar zij was ook degene die de leukste grapjes kon maken, degene die de fijnste knuffels uit kon delen en met wie je de grootste lol had al spetterend in het water.
• Antonio, de vriend van Ka en Pappa van Chan. Hij kon goddelijk koken, hele sterke joints draaien en je omver lullen in elke discussie over elk desgewenst onderwerp. Jeetje, wat weet die kerel veel over van alles en nog wat.
• Lotte: een vriendin van Ka waarmee ik de kamer deelde en fijne gesprekkenhad vlak vor het slapen gaanover haar hond, mannen, depressive, geluk en meer. Samen hebben we tweeavondeneen poging gedaan om los te gaan op de dansvloer van de plaatselijke disco. Aangezien we daar weggekeken werden door de 15jarige Mexicanen en we de Reggeton muziek niet echt konden waarderen hebben we het er niet langer uitgehouden dan 10min.
• Paul: de yoga leraar van Kamini. Ik heb me slap gelachen om zijn droge humor en zijn opmerkingen die in het gesprek vaak te laat kwamen om nog relevant te zijn. We hebben er samen behoorlijk op los gefilosofeerd. Verder is hij degene, die na twee jaar lang vergeefse pogingen van Kamini, me zover heeft gekregen om in Nederland eens hun yoga te proberen.
• Ik.

Met deze bijzonder lieve mensen heb ik ook kerst mogen doorbrengen. Kerst in Mexico met een Italiaans randje. Met alle gezinnen die zich rondom onze huisjes bevonden hebben we van een goddelijke 5 gangen Italiaanse maaltijd mogen genieten. Daarna de calorie volle maaltijd eraf gedanst in een strandtent met live reggae muziek. De volgende dag was het tijd voor de kinderen om cadeautjes uit te pakken, een piñata kapot te slaan en taart te eten. Met kerst is mijn gedachte natuurlijk ook elk jaar voor een deel bij mijn vader. Ik had sterk het gevoel dat mijn vader trots en blij voor me zou zijn dat ik zo ultiem aan het genieten ben gedurende deze reis. Any way, terwijl jullie je in de sneeuw bevonden, hadden wij dus een zonnige kerst. Bedankt voor alle mails met foto´s en verhalen over Sneeuwpoppen en winterbanden. Hoe mooi het er ook uitzag ik was oprecht niet jaloers. Ik hoop dat tegen de tijd ik terugkeer naar jullieNederland weer sneeuw en vooral kou vrij is. Nog 7 dagen voor de weergoden om dat klaar te spelen.

Het aftellen is inmiddels begonnen. Gisteren wilde ik voor het eerst heel graag naar huis. Kamini en haar clan waren inmiddels vertrokken en ik bevond me alleen in Oaxaca: een grote stad 6 uur bij Zipolite vandaan. Na een maand slechts zee strand en rust dacht ik dat ik gek werd van al het lawaai en drukte hier in deze stad. Ik voelde me zonder ´Lonely planet´ en helemaal alleen goed verloren in deze stad. Omdat Hostel Zipolite me goed in de oren klonk besloot ik daar te logeren en ik hoopte er andere mede reizigers tegen te komen. In hostel Zipolite heb ik me behoorlijk vergist. Wat een suralistische plek. Ik heb er geen andere woorden voor. Mijn nacht daar leek wel een rare droom. Het hostel zat vol met Mexicaanse mannen, er was er geen backpacker te vinden en er werkte onaardige mensen. De slaapzaal was een gang/hal waar bedden in stonden en waar de doorgang naar prive kamers zich bevond. Inplaats van dat ik in slaap viel met het geluid van krekels deed ik dat met het lawaai van een drilboor. Voor het hostel begonnen ze net die avond met het open halen van de straat. Naast mij sliep een zwerver die genoeg geld bijelkaar gebedeld had om zichzelf eens op een bed te trakteren. Hij stonk een uur in de wind, had geen bezittingen bij zich en sliep in zijn vieze kleren incl. schoenen aan. Ik durfde niet goed in slaap te vallen, omdat ik bang was dat hij er met mijn spullen vandoor zou gaan. Om het uur schrok ik wakker van iemand die midden in de nacht uitchekte, incheckte of de kamer aan het schoonmaken was. Geen grapje, toen ik mijn ogen om 03.00 open deed stond er naast mijn bed een man de vloer te vegen!! Toen ik na een lange nacht om 8uur mijn ogen opnieuw opende was de zwerver al verdwenen, maar had ik inmiddels een nieuwe ganggenoot. Een man die ook met z´n kleren aan en let op.....ik verzin het niet.....met een ingelijste karikatuurtekening vanzichzelf in zijn armen lag te slapen. Nadat ik van de schrik bekomen was heb ik even ´zoek de verschillen gedaan´ tussen karikatuur en slapend persoon. Hierna wist ik niet hoesnel ik weg moest komen uit dit hostel wat aandeed als slaaphuis voor daklozen.

Ik ben meteen doorgelopen naar het busstation om uit dit stomme oord te vertrekken. Daar aangekomen bleek dat ik mijn creditcard kwijt was en mijn gewone bankpassen (ik had er twee mee) het niet deden. Ik had niet eens contant geld genoeg voor een buskaartje. In de hoop dat het aan het geldautomaat daar lag ben ik alle andere automaten in de stad afgegaan enheb toen wat banken aan de binnenkant bezocht om hulp te vragen. Dit alles zonder resultaat. Wat doe je als je zonder geld in Mexico zit? Je mamma bellen! Deze lag vervolgens een nacht wakker van het nieuws dat ik haar vertelde. Nadat we samen bedacht hadden dat ik wel een oproep om hulp kon doen op de radio (´is hier ergens een Nederlander die mij geld wil lenen?´) kwam ik zelf met nog belachelijkere ideeen. Muziek maken op straat om geld te verdienen, naar Mexico stad liften om daar dan een week honger te lijden op het vliegveld enz. Uiteindelijk was daar een Amerikaan die naar mijn zielige verhaal moest luisteren en daarna op het idée kwam gebruik te maken van de Western Union. Een instantie die er voor zorgt dat als iemand geld in Nederland naar hun kantoor brengt ik het in een kantoor hier op kan halen. Zo gezegd zo gedaan. Ik stond een uur in de rij tussen mensen die ook opgestuurd geld wilden ophalen. Het verschil was dat hun geld verzonden was vanuit de V.S. door familieleden die daar illegaal verblijven. Jeetje wat heb ik daar in de rij interesante verhalen aan mogen horen over illegaal de grens over steken naar de V.S. Het feit dat ik geld vanuit een andere plek dan de V.S. moest hebben zorgde ervoor dat het hele process aan de balie 2x langer duurde dan bij de mexicanen. Twee uur later stond ik weer buiten. Eenmaal weer in het bezit van geld zag de wereld er een stuk rooskleuriger uit. De stad deed me opeens een stuk vriendelijker aan, ik zat inmiddels in een fijn hostel en had vrienden gemaakt waarmee ik straks oud en nieuw ga doorbrengen. Eind goed al goed.

Voor diegene die niet zijn afgehaakt met lezen na de eerste twee alineas (ik weet het, het is weer een te lang verhaal geworden) het volgende:

Feliz año nuevo! Groetjes vanuit 2009, zie jullie snel in het nieuwe jaar.

X Wytske