Hoy lieve allemaal,

In mijn vorige bericht schreef ik dat ik voor de verkiezingen in Honduras het land uit zou zijn. Het is anders gelopen, omdat we vier dagen op Utila vast hebben gezeten. Door stormachtig weer ging de boot niet. En met regen, kou en wind is het eiland een stuk miner boeiend, kan ik jullie vertellen. Dus toen er zondag weer een boot naar het vaste land ging hebben we onze kans gegrepen, ondanks het negatief reisadvies voor die dag. Je bent eigenwijs of je bent het niet. Bibi (mijn reismaatje de afgelopen twee weken) en ik zijn het. Eenmaal aan wal kregen we al snel spijt, want door de verkiezingen waren alle zaken gesloten en reden er ook geen bussen. Waar in Nederland stemmen even tussen de dagelijkse dingen door gedaan wordt, ligt hier alles een weekeind lang stil. We zaten dus opnieuw vast, maar dit keer in La Ceiba, een stuk minder idillisch dan Utila. Het leek door de verkiezingen wel een spookstad. Voor de paar restaurants die open waren stonden soldaten om te voorkomen dat je alcholol dronk en verder waren er op straat alleen junkies en dealers te vinden. We zijn dus maar vroeg naar bed gegaan. Vanuit onze slaapkamer hoorden we na de verkiezingsuitslagen sirenes, juichende mensen, vuurwerk en toeterende auto´s. De volgende dag opweg naar Guatemala kwamen we langs en op de weg opgewekte mensen tegen, zwaaiend met de conservatieve vlag: blij omdat hun man de nieuwe president was. Zie je het in Nederland al voor je? CDA´ers al toeterend en juichend rondrijdend in versierde auto´s om te vieren dat balkendende de nieuwe president is? Hilarsich zou dat zijn.

Eenmaal terug in Guatemala heb ik met Bibi Monterico bezocht. Een dorp gelegen tussen een mangrove en de Pacifische zee. Daar hebben we in de vroege ochtend een boottocht door de mangrove gemaakt, waarbij we de mooiste vogels tegen kwamen. Daarna in de schaduw (waar het nog 30 graden was) in een hangmat gelegen met op de achtergrond kerstnummers vanuit de speakers. Een rare gewaarwording. Na Monterico was het tijd om afscheid te nemen van Bibi die terug naar NL vloog. Even was ik verdrietig, maar in de bus naar Xela (op mijn weg naar Mexico) kwam ik alweer een nieuwe reismaat tegen waar ik de dage in Xela mee heb doorgebracht. Dit keer een Ier die uren kon vertellen over zijn reizen door Zuid- Amerkia, zijnfrustraties overdat Ierland niet mee mag doen aan het WK voetbal en over zijn vriendinuit Colombia,waarvoor hij al na twee maanden verkering een visum voor Ierland probeerd te regelen om daar samen oud te worden.

Inmiddels zit ik alweer 5 dagen in San Christobal in Mexico. Het voelde heel speciaal toen ik Mexico binnen kwam. Specialer dan toen ik mijn entré in Honduras of Guatemala maakte. Na wat nadenken denk ik dat de volgende verklaring hier van toepassing is: ik heb zoveel meer over Mexico gehoord en in fimls gezien dan over de andere twee landen. Ik stel me zo voor dat het onmoeten van een beroemdheid waarvan je zijn/haar werk bewonderd het zelfde gevoel opleverd. En Mexico voldoet aan al mijn verwachtingen: heerlijk eten, de mannen met hun sombrero´s, vrouwen in prachtige klederdracht, de gekleurde huizen, pachtige kerken, ezels, vrolijke optochten enz. Helaas geen tijd om veel van mexico te zien, wat het tweede deel van mijn avontuur (het rondreizen) zit er alweer op. Het was fantastisch! Vanavond vertrek ik met de nachtbus naar Zipolite voor deel drie van mijn avontuur: oppassen op Chandra, wanneer haar moeder (mijn nicht) met yoga bezig is. Ik heb zin om hen weer te zien en heb mooie dingen over Zipolite gehoord. Ik verwacht er aan het strand wat aan mijn kleur te kunnen werken, want vooralsnog lijkt het nergens naar. Toen we in Copan geen electriciteit en dus geen licht hadden grapte de eigenaar van het hostel dat ik mijn kleren wel uit kon trekken en zo licht zou geven voor de hele stad, zo wit was ik, aldus de zeer complimenteuse eigenaar!

Om deel twee van mijn avontuur kort samen te vatten (jullie hebben immers geen zeeen van tijd): mooie dingen gezien, leuke mensen ontmoet en lange busritten gemaakt. In de afgelopen maand reizen heb ik 76,5 uur in bussen doorgebracht met een gemiddelde van 6,33 uur per busrit. Gedurende deze 76,5 uur heb ik; een klapband meegemaakt; heb ik een man op een moter over de kop zien vliegen toen hij een hond aanreed; heb ik een vrachtwagen van een brug de rivier in zien rijden; en hebben we met de bus een ezel aangereden. Het mag bijna een wonder heten dat ik nog leef, want de mensen hier rijden als gekken zonder veiligheidsriem om of helm op. Wat me verder tijdens deze busritten opviel was de muziek. Er kwamen de meest volijke nummers voorbij, maar als je dan naar de tekst luisterde waren het hele trieste teksten als ´yo quiero morier´. Ja echt, de meest vrolijke beats gingen zamen met teksten als ´ik wil sterven, want je hebt mijn hart gebroken´ of ´ik heb geen geld, mijn kinderen hebben honger´enz. Dit contrast (tussen tekst en muziek) is tekenend denk ik voor bijvoorbeeld het leven hier in Chiapas: de armste staat in Mexico (40% van zijn bevolking is ondervoed) en tegelijk zo rijk aan kleuren, landbouwgrond, grondstoffen, cultuur en geschiedenis. Op het moment hoor ik buiten een fanfare en vuurwerk. Waarschijnlijk komt er zo een optocht langs. Dat wil ik zien natuurlijk. Ik laat het hier dan ook bij en laat snel weer wat van me horen vanuit Zipolite. Ik kijk nu al uit naar jullie berichtjes. Ik wordt bij het lezen daarvan enorm blij, bedankt daarvoor.

Liefs wyts