Doe mij maar Colombia

Hallo Allemaal,

Ik hoop dat de goeie Sint jullie goed verwend heeft of gaat verwennen. Hier in het hostel in Santa Marta in Colombia komt hij waarschijnlijk over 2 dagen langs. Er zitten hier een boel Vlamingen en die beweren dat je Sinterklaas hoort te vieren op 6 december, gekke Belgen! Klaas Jan en ik zijn inmiddels 5 dagen in Colombia. Goh wat waren wij blij toen we hier aankwamen. Het is hier allemaal veel aangenamer dan in Venezuela, waar we de eerste twee weken van onze reis zaten. We kwamen aan in Caracas, een van de gevaarlijkste steden in de wereld. Die info maakte dat Klaas Jan zodra we het vliegtuig uitstapten op sherp stond. Ik was daarentegen wat nonchalanter en stond op het punt de stad te betreden met mijn goude ringen en ketting nog om. Maar ook ik werd minder relaxed toen in de eerste minuten van onze reis we een jongen met een guchi tas voorbij zagen rennen. Achter hem kwam een stoet mannen die in het spaans ongetwijveld iets riepen als ´houdt de dief´. In de bus zagen we de andere passagiers hun sieraden af doen en een kruisje slaan voordat ze de bus uitstapten. Mensen keken oprecht bezorgd toen ze ontdekten dat ook wij opweg waren naar het centrum. Elke keer dat we ergens naar toe gingen, waren er gelukkig mensen die zich over ons ontfermden en ons aan de hand namen tot aan de plek waar we moesten zijn. Na twee dagen waren we blij toen we de stad uit reden opweg naar Puerto Colombia. Eindelijk ontspannen, dachten we. Niet dus, want de bussen in Venezuela zijn een sort plaatsvervangers van diso´s. Zowel de voor als de achterkant van de bussen in Venezuela zijn voorzien van boxen. Zo konden we maximal genieten van de reggeton, salsa en merengue. De hele reis heb ik oordopjes ingehad, maar na 6 uur stapte ik alsnog met piepende oren uit de bus. In de laaste bus opweg naar Puerto Colombia heeft Klaas Jan de handen van zijn buurman uit mijn backpack moeten vissen. De man voelde zich goed betrapt en bood Klaas Jan daarom maar een drankje aan.

Puerto Colombia was een heerlijk strand dorpje om bij te komen van onze eerste indrukken. Prachtige wilde natuur en witte stranden. Helaas ook alcoholisme. Op maandag om 10 uur in de ochtend kwam je de eerste dronke persoon al tegen. Op dinsdag ochtend zagen we om 12 uur iemand laveloos langs de weg liggen met zijn lege fles drank nog in zijn hand. Toen we de hosteleigenaar vroegen wat je kon doen tegen al die muggenbeten, zei hij dat zijn oplossing continue staat van lamheid was….Na een paar dagen relaxen zijn we opnieuw de luidruchtige bussen ingestapt, dit keer naar Corro. Na een dag reizen vonden we dat we het verdiend hadden om eens lekker luxe uit eten te gaan. Gevolg was een voedselvergiftiging.We waren de enige gasten in het hostel totdat er na een paar dagen twee Jehova getuigen op de stoep stonden. Eindelijk aanspraak!!! Ik schrok wel even toen ze de bijbel tevoorschijn hielden terwijl wij aan het eten waren. Maar wat volgde was geen poging om ons te bekeren maar een klein verhaaltje over wat er in de bijbel stond over buikpijn (waar wij immers last van hadden). De bijbel schreef wijn voor, dus hadden zij een fles voor ons gekocht. Zo kwam het dat we terwijl we ziek waren een avond aan de wijn hebben gezeten met een stel jehova´s uit Finland.

Na 5 dagen bed liggen waren we fit genoeg om het schiereiland boven de stad eens te verkennen. De weg er naartoe had iets weg van de afsluitdijk. Het weer had ook iets Hollands, dus dat maakte dat we het strand links lieten liggen. Eigenlijk ook omdat we na twee uur bussen er achter kwamen dat we een uur eerder al hadden moeten uitstappen… Een taxichafeur had een mooi alternatief voor ons. Voor 10 euro zou hij ons naar een meer rijden waar een hele stoet flamingo´s leefde. Eenmaal daar wees hij ons op wat naar mijn idee een boel witte reigers waren. Maar hij hield vol dat het baby flamningo´s waren en dat ze in Venezuela nu eenmaal niet roze, maar wit waren. OK!

De dag erna hebben we de bus gepakt naar Colombia. Opweg naar de grens zijn we wel 12 keer aangehouden door politie of leger voor paspoortcontrole. Elke keer was er wel bij iemand iets mis en moest er geld betaald worden voordat we verder mochten. Wat mij verbaaste was dat iedereen het geld zonder te protesteren gewoon overhandigde. Toen we bij de grens dubbel zoveel belasting moesten betalen om het land uit te mogen, was mijn geduld op. Al onze Venezeluaans geld hadden we opgemaakt en we hadden precies genoeg om de officiele belasting te betalen en niet de officieuse. Ik vertelde de beste ambtenaar dat we niet meer geld hadden, waarop hij doodleuk zij dat ik het maar moest regelen en dat hij alle tijd had en op mij zou wachten. Ondertusen zwaaide hij met onze paspoorten in zijn hand. Volgens Klaas Jan heb ik daar toen staan schreeuwen en heb ik de laaste drie centen die ik in mijn zak had naar zijn hoofd gegooid. In mijn beleving vertelde ik hem alleen waar het op stond en bood ik hem mijn laatste centen aan om aan te geven dat ik echt niet meer had… de waarheid zal wel ergens in het midden liggen. In iedergeval kregen wij onze paspoorten terug zonder meer te hoeven betalen en waren we na 18uur bussen die dag eindelijk in Colombia. Wat een rijk land vergeleken met Venezuela. Ook in Colombia lopen mannetjes met geweren rond, maar de sfeer is veel relaxter. De wegen zijn beter, de bussen hebben airco inplaats van harde muziek en het aller mooiste: hier zijn ook andere toeristen, wel zo gezellig! Over twee weken een uitgebreidere update over mijn indrukken van Colombia.

Liefs wytske

Zipolite en het geldprobleem

Hoi lieve allemaal,

Hier nog even een bericht vanuit 2009 terwijl jullie al begonnen zijn aan 2010. Hier hebben we nog 6uur om afscheid te nemen van 2009 en dat afscheid valt me zwaar moet ik zeggen, want 2009 was voor mij en goed jaar. De laatste drie maanden samen vormden de klap op de vuurpijl op een tot dan toe goed jaar. Tot zover een mini samenvatting van mijn afgelopen jaar. Laten we inzoemen op de laatste maand, de maand die ik in Zipolie doorbracht. Zipolite is een mooie plek aan de pacifische zee die vol zit met italianen, hippies, homosexuelen,stoniesen yogies. Op het strand kon je uitgebreid piemels kijken, want het was een naaktstrand. Veel tentjes werden door Italianen gerund en de eerste taal die er gesproken werdwas Italiaans, de tweedeEngels eneen kleine minderheid sprak er Spaans.Ik heb een maand lang heerlijk Italiaans gegeten en ben er zo wat kilootjes aangekomen.

Het plan was om ook wat vanuit Zipolite zelf wat van me te laten horen, maar plannen blijven in Zipolite plannen. Plannen voor morgen om precies te zijn, en wanneer de morgen dan aanbreekt zijn het nog steeds plannen voor morgen, want vandaag is nu eenmaal een perfecte dag voor het stand ;) Ook van de hierna opgenoemde plannen is niets terecht gekomen: naar het schilpaddenreservaat gaan, zurflessen volgen, krokodillen opzoeken, salsa dansen en mijn dagboekje vol schrijven. Hoe hebben we dan al die dagen doorgebracht? De dagen vlogen aan ons voorbij al relaxend aan het strand, relaxend in de hangmat, relaxend aan de cocktail en al relaxend Italiaans etend. Om al deze relaxedheid wat te compenseren dronken we elke dag koffie bijde Italiaanse koffie tent. Deze tent was onze honk, waar zo´n beetje alle dagen begonnen en waar de dag afgesloten werd voordat we aan de weg naar boven begonnen naar onze huisjes. Onze huisjes bevonden zich boven aan een heuvel, waar vandaan je uitkeek over het strand, de zee en de zonsopgang. Het gezeldschap was verdeeld over twee huisjes, waarbij de een het mooiste uitzocht had en waarbij de ander hangbedden had. Hangbedden: wat een fantastische uitvinding! Al wiegend viel ik elke nacht in slaap. Het gezelschap bestond trouwens uit de volgende 6 mensen:

• Mijn nicht Kamini. Zij wasin Zipolite om stage te lopen en elke morgen om half 5 in de ochtend begaf zij zich naar de Yogaschool om pas tegen 12en terug te keren. Wat een bikkel!Zij had het toch wat vreemde gezelschap bijelkaar gebracht en was reeds bekend in Zipolite. Ze kon de lekkerste koffie maken (als we besloten thuis een kopje te doen) en wist de hele groep tot actie te krijgen wanneer de boel dreigde in te kakken.
• Chandra, haar dochter. Voor haar leeftijd (6jaar) een erg wijs meisje. Samen hebben we heel wat ochtenden pestend doorgebracht. Het kaartspel Pesten wel te verstaan. Af en toe zorgde Chan voor wat spanning en sensatie met een woedeaanval. Maar zij was ook degene die de leukste grapjes kon maken, degene die de fijnste knuffels uit kon delen en met wie je de grootste lol had al spetterend in het water.
• Antonio, de vriend van Ka en Pappa van Chan. Hij kon goddelijk koken, hele sterke joints draaien en je omver lullen in elke discussie over elk desgewenst onderwerp. Jeetje, wat weet die kerel veel over van alles en nog wat.
• Lotte: een vriendin van Ka waarmee ik de kamer deelde en fijne gesprekkenhad vlak vor het slapen gaanover haar hond, mannen, depressive, geluk en meer. Samen hebben we tweeavondeneen poging gedaan om los te gaan op de dansvloer van de plaatselijke disco. Aangezien we daar weggekeken werden door de 15jarige Mexicanen en we de Reggeton muziek niet echt konden waarderen hebben we het er niet langer uitgehouden dan 10min.
• Paul: de yoga leraar van Kamini. Ik heb me slap gelachen om zijn droge humor en zijn opmerkingen die in het gesprek vaak te laat kwamen om nog relevant te zijn. We hebben er samen behoorlijk op los gefilosofeerd. Verder is hij degene, die na twee jaar lang vergeefse pogingen van Kamini, me zover heeft gekregen om in Nederland eens hun yoga te proberen.
• Ik.

Met deze bijzonder lieve mensen heb ik ook kerst mogen doorbrengen. Kerst in Mexico met een Italiaans randje. Met alle gezinnen die zich rondom onze huisjes bevonden hebben we van een goddelijke 5 gangen Italiaanse maaltijd mogen genieten. Daarna de calorie volle maaltijd eraf gedanst in een strandtent met live reggae muziek. De volgende dag was het tijd voor de kinderen om cadeautjes uit te pakken, een piñata kapot te slaan en taart te eten. Met kerst is mijn gedachte natuurlijk ook elk jaar voor een deel bij mijn vader. Ik had sterk het gevoel dat mijn vader trots en blij voor me zou zijn dat ik zo ultiem aan het genieten ben gedurende deze reis. Any way, terwijl jullie je in de sneeuw bevonden, hadden wij dus een zonnige kerst. Bedankt voor alle mails met foto´s en verhalen over Sneeuwpoppen en winterbanden. Hoe mooi het er ook uitzag ik was oprecht niet jaloers. Ik hoop dat tegen de tijd ik terugkeer naar jullieNederland weer sneeuw en vooral kou vrij is. Nog 7 dagen voor de weergoden om dat klaar te spelen.

Het aftellen is inmiddels begonnen. Gisteren wilde ik voor het eerst heel graag naar huis. Kamini en haar clan waren inmiddels vertrokken en ik bevond me alleen in Oaxaca: een grote stad 6 uur bij Zipolite vandaan. Na een maand slechts zee strand en rust dacht ik dat ik gek werd van al het lawaai en drukte hier in deze stad. Ik voelde me zonder ´Lonely planet´ en helemaal alleen goed verloren in deze stad. Omdat Hostel Zipolite me goed in de oren klonk besloot ik daar te logeren en ik hoopte er andere mede reizigers tegen te komen. In hostel Zipolite heb ik me behoorlijk vergist. Wat een suralistische plek. Ik heb er geen andere woorden voor. Mijn nacht daar leek wel een rare droom. Het hostel zat vol met Mexicaanse mannen, er was er geen backpacker te vinden en er werkte onaardige mensen. De slaapzaal was een gang/hal waar bedden in stonden en waar de doorgang naar prive kamers zich bevond. Inplaats van dat ik in slaap viel met het geluid van krekels deed ik dat met het lawaai van een drilboor. Voor het hostel begonnen ze net die avond met het open halen van de straat. Naast mij sliep een zwerver die genoeg geld bijelkaar gebedeld had om zichzelf eens op een bed te trakteren. Hij stonk een uur in de wind, had geen bezittingen bij zich en sliep in zijn vieze kleren incl. schoenen aan. Ik durfde niet goed in slaap te vallen, omdat ik bang was dat hij er met mijn spullen vandoor zou gaan. Om het uur schrok ik wakker van iemand die midden in de nacht uitchekte, incheckte of de kamer aan het schoonmaken was. Geen grapje, toen ik mijn ogen om 03.00 open deed stond er naast mijn bed een man de vloer te vegen!! Toen ik na een lange nacht om 8uur mijn ogen opnieuw opende was de zwerver al verdwenen, maar had ik inmiddels een nieuwe ganggenoot. Een man die ook met z´n kleren aan en let op.....ik verzin het niet.....met een ingelijste karikatuurtekening vanzichzelf in zijn armen lag te slapen. Nadat ik van de schrik bekomen was heb ik even ´zoek de verschillen gedaan´ tussen karikatuur en slapend persoon. Hierna wist ik niet hoesnel ik weg moest komen uit dit hostel wat aandeed als slaaphuis voor daklozen.

Ik ben meteen doorgelopen naar het busstation om uit dit stomme oord te vertrekken. Daar aangekomen bleek dat ik mijn creditcard kwijt was en mijn gewone bankpassen (ik had er twee mee) het niet deden. Ik had niet eens contant geld genoeg voor een buskaartje. In de hoop dat het aan het geldautomaat daar lag ben ik alle andere automaten in de stad afgegaan enheb toen wat banken aan de binnenkant bezocht om hulp te vragen. Dit alles zonder resultaat. Wat doe je als je zonder geld in Mexico zit? Je mamma bellen! Deze lag vervolgens een nacht wakker van het nieuws dat ik haar vertelde. Nadat we samen bedacht hadden dat ik wel een oproep om hulp kon doen op de radio (´is hier ergens een Nederlander die mij geld wil lenen?´) kwam ik zelf met nog belachelijkere ideeen. Muziek maken op straat om geld te verdienen, naar Mexico stad liften om daar dan een week honger te lijden op het vliegveld enz. Uiteindelijk was daar een Amerikaan die naar mijn zielige verhaal moest luisteren en daarna op het idée kwam gebruik te maken van de Western Union. Een instantie die er voor zorgt dat als iemand geld in Nederland naar hun kantoor brengt ik het in een kantoor hier op kan halen. Zo gezegd zo gedaan. Ik stond een uur in de rij tussen mensen die ook opgestuurd geld wilden ophalen. Het verschil was dat hun geld verzonden was vanuit de V.S. door familieleden die daar illegaal verblijven. Jeetje wat heb ik daar in de rij interesante verhalen aan mogen horen over illegaal de grens over steken naar de V.S. Het feit dat ik geld vanuit een andere plek dan de V.S. moest hebben zorgde ervoor dat het hele process aan de balie 2x langer duurde dan bij de mexicanen. Twee uur later stond ik weer buiten. Eenmaal weer in het bezit van geld zag de wereld er een stuk rooskleuriger uit. De stad deed me opeens een stuk vriendelijker aan, ik zat inmiddels in een fijn hostel en had vrienden gemaakt waarmee ik straks oud en nieuw ga doorbrengen. Eind goed al goed.

Voor diegene die niet zijn afgehaakt met lezen na de eerste twee alineas (ik weet het, het is weer een te lang verhaal geworden) het volgende:

Feliz año nuevo! Groetjes vanuit 2009, zie jullie snel in het nieuwe jaar.

X Wytske

Het rondreizen zit er op

Hoy lieve allemaal,

In mijn vorige bericht schreef ik dat ik voor de verkiezingen in Honduras het land uit zou zijn. Het is anders gelopen, omdat we vier dagen op Utila vast hebben gezeten. Door stormachtig weer ging de boot niet. En met regen, kou en wind is het eiland een stuk miner boeiend, kan ik jullie vertellen. Dus toen er zondag weer een boot naar het vaste land ging hebben we onze kans gegrepen, ondanks het negatief reisadvies voor die dag. Je bent eigenwijs of je bent het niet. Bibi (mijn reismaatje de afgelopen twee weken) en ik zijn het. Eenmaal aan wal kregen we al snel spijt, want door de verkiezingen waren alle zaken gesloten en reden er ook geen bussen. Waar in Nederland stemmen even tussen de dagelijkse dingen door gedaan wordt, ligt hier alles een weekeind lang stil. We zaten dus opnieuw vast, maar dit keer in La Ceiba, een stuk minder idillisch dan Utila. Het leek door de verkiezingen wel een spookstad. Voor de paar restaurants die open waren stonden soldaten om te voorkomen dat je alcholol dronk en verder waren er op straat alleen junkies en dealers te vinden. We zijn dus maar vroeg naar bed gegaan. Vanuit onze slaapkamer hoorden we na de verkiezingsuitslagen sirenes, juichende mensen, vuurwerk en toeterende auto´s. De volgende dag opweg naar Guatemala kwamen we langs en op de weg opgewekte mensen tegen, zwaaiend met de conservatieve vlag: blij omdat hun man de nieuwe president was. Zie je het in Nederland al voor je? CDA´ers al toeterend en juichend rondrijdend in versierde auto´s om te vieren dat balkendende de nieuwe president is? Hilarsich zou dat zijn.

Eenmaal terug in Guatemala heb ik met Bibi Monterico bezocht. Een dorp gelegen tussen een mangrove en de Pacifische zee. Daar hebben we in de vroege ochtend een boottocht door de mangrove gemaakt, waarbij we de mooiste vogels tegen kwamen. Daarna in de schaduw (waar het nog 30 graden was) in een hangmat gelegen met op de achtergrond kerstnummers vanuit de speakers. Een rare gewaarwording. Na Monterico was het tijd om afscheid te nemen van Bibi die terug naar NL vloog. Even was ik verdrietig, maar in de bus naar Xela (op mijn weg naar Mexico) kwam ik alweer een nieuwe reismaat tegen waar ik de dage in Xela mee heb doorgebracht. Dit keer een Ier die uren kon vertellen over zijn reizen door Zuid- Amerkia, zijnfrustraties overdat Ierland niet mee mag doen aan het WK voetbal en over zijn vriendinuit Colombia,waarvoor hij al na twee maanden verkering een visum voor Ierland probeerd te regelen om daar samen oud te worden.

Inmiddels zit ik alweer 5 dagen in San Christobal in Mexico. Het voelde heel speciaal toen ik Mexico binnen kwam. Specialer dan toen ik mijn entré in Honduras of Guatemala maakte. Na wat nadenken denk ik dat de volgende verklaring hier van toepassing is: ik heb zoveel meer over Mexico gehoord en in fimls gezien dan over de andere twee landen. Ik stel me zo voor dat het onmoeten van een beroemdheid waarvan je zijn/haar werk bewonderd het zelfde gevoel opleverd. En Mexico voldoet aan al mijn verwachtingen: heerlijk eten, de mannen met hun sombrero´s, vrouwen in prachtige klederdracht, de gekleurde huizen, pachtige kerken, ezels, vrolijke optochten enz. Helaas geen tijd om veel van mexico te zien, wat het tweede deel van mijn avontuur (het rondreizen) zit er alweer op. Het was fantastisch! Vanavond vertrek ik met de nachtbus naar Zipolite voor deel drie van mijn avontuur: oppassen op Chandra, wanneer haar moeder (mijn nicht) met yoga bezig is. Ik heb zin om hen weer te zien en heb mooie dingen over Zipolite gehoord. Ik verwacht er aan het strand wat aan mijn kleur te kunnen werken, want vooralsnog lijkt het nergens naar. Toen we in Copan geen electriciteit en dus geen licht hadden grapte de eigenaar van het hostel dat ik mijn kleren wel uit kon trekken en zo licht zou geven voor de hele stad, zo wit was ik, aldus de zeer complimenteuse eigenaar!

Om deel twee van mijn avontuur kort samen te vatten (jullie hebben immers geen zeeen van tijd): mooie dingen gezien, leuke mensen ontmoet en lange busritten gemaakt. In de afgelopen maand reizen heb ik 76,5 uur in bussen doorgebracht met een gemiddelde van 6,33 uur per busrit. Gedurende deze 76,5 uur heb ik; een klapband meegemaakt; heb ik een man op een moter over de kop zien vliegen toen hij een hond aanreed; heb ik een vrachtwagen van een brug de rivier in zien rijden; en hebben we met de bus een ezel aangereden. Het mag bijna een wonder heten dat ik nog leef, want de mensen hier rijden als gekken zonder veiligheidsriem om of helm op. Wat me verder tijdens deze busritten opviel was de muziek. Er kwamen de meest volijke nummers voorbij, maar als je dan naar de tekst luisterde waren het hele trieste teksten als ´yo quiero morier´. Ja echt, de meest vrolijke beats gingen zamen met teksten als ´ik wil sterven, want je hebt mijn hart gebroken´ of ´ik heb geen geld, mijn kinderen hebben honger´enz. Dit contrast (tussen tekst en muziek) is tekenend denk ik voor bijvoorbeeld het leven hier in Chiapas: de armste staat in Mexico (40% van zijn bevolking is ondervoed) en tegelijk zo rijk aan kleuren, landbouwgrond, grondstoffen, cultuur en geschiedenis. Op het moment hoor ik buiten een fanfare en vuurwerk. Waarschijnlijk komt er zo een optocht langs. Dat wil ik zien natuurlijk. Ik laat het hier dan ook bij en laat snel weer wat van me horen vanuit Zipolite. Ik kijk nu al uit naar jullie berichtjes. Ik wordt bij het lezen daarvan enorm blij, bedankt daarvoor.

Liefs wyts

Me gusta bucear!

Hoi lieve allemaal,

Utila, wat een heerlijk eiland! Ik kwam hier om in 3 dagen mijn PADI open water te halen (diploma die je nodig hebt om te duiken) en daarna door te gaan naar Beliz. Een week later ben ik er nog, hihi. Ik vind het duiken echt fantastisch! Ik ben nu begonnen aan mijn mijn tweede duikcursus om daarna te mogen nachtduiken, een wrak te kunnen bezoeken en om de vissen uit te checken op 30m diep. Ik moet daarvoor in de boeken duiken (leuke woordspeling, al zeg ik het zelf), maar aangezien ik dat in een hangmat doe in het zonnentje op het strand is dat absoluut geen straf. De mensen hier zijn ook de meest relaxte mensen die ik ooit heb onmoet. Ik schrok eerst toen ik hoorde hoeveel uren het personeel draait op onze duikschool. Van 7 tot 7 zijn ze aan ´het werk´. Maar wat ze hier onder werken verstaan is voor ons een dagje rustig aan doen. Dit is ongeveer hoe een dag er uit ziet: ff wat klussen, dan even in de hangmat liggen (het is immers warm), dan wat duikers onder water rondleiden, dan even aan de bar een drankje doen en ja dan nog ff een klusje en dan is het weer tijd om te chillen en drankjes te doen. Wat een tempo.... Op mij werkt dat heel rustgevend. Net als het duiken trouwens. Onder water zweef je, haal je rustig adem en geniet je van het koraal en de vissen. Jullie hebben me nog nooit zo relaxed gezien, haha.

Een week geleden nog was ik een stuk minder relaxed aangezien Bibi en ik opgelicht zijn in Copan. Een reisbureau beloofde ons een rechtstreekse bus vervoer naar La Seiba, de havenstad waar je de boot kunt pakken naar Utila. Het zou een bus met airco zijn en relaxte stoelen en 6 uur later zouden we er al zijn. Voor 12 dollar leek ons dat een goeie deal. Eenmaal daar bleek ons ticket alleen toegang te geven aan oud amerikaanse schoolbus. De bus stopte voor elke gek langs de weg die mee wilde en het resultaat was dat er 3 mensen bij mij op schoot zaten en we niet naar La seiba gingen, maar naar San Pedro. Daar konden we dan een andere bus naar La seiba pakken. Na twee uur zweten en aan elkaar plakken kreeg de bus een klapband. 2 uur later reden we weer, maar we kwamen zo laat in San Pedro aan dat er geen bussen meer naar la Seiba reden. San Pedro is niet een plek waar je wit overnachten, maar goed er zat niks anders op. Toen we van ons hostel naar een supermarkt wilden wandelen keek de eigenaar ons bezorgd aan: ´het lijkt me niet vertandig dat jullie nu nog de straat op gaan´. Het was 8 uur s´avonds! Uiteindelijk is er een bewaker met een groot geweer van het hotel ernaast met ons mee gelopen.

Eenmaal in la Seiba zijn we in de jungel wezen raften. Echt fantastisch om te doen. We gingen niet alleen de boot in maar we kregen ook les hoe tegen de stroom in te zwemmen en hoe je weet wanneer je van een rots af het water in kunt springen ja of nee. Voordat we de boot in gingen moest er gezamelijk gebeden worden opdat we levend het einde van de rivier zouden bereiken. Ik heb me daarom slap gelachen, ook omdat het een eeuwigheid duurde en de ene ´haleloeia´na de andere ´haleloeia´ volgde. Tijdens de boottocht is iedereen de boot uit gevallen (behalve ik), maar waarschijnlijk door het gebed hebben we het er levend vanaf gebracht.

De boottocht naar la Seiba was bijna wilder dan het raften. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerde zeeziek ben geweest. Wat een narigheid is dat. We stuiterden van de ene golf op de andere en je moest je met beide handen ergens aan vast houden om niet om te vallen. Ander half uur later stapte ik groen van de boot af. Misschien is dat ook wel de reden dat ik mijn terugreis naar het vaste land aan het uitstellen ben. Ik kijk er niet bepaald naar uit opnieuw die boot op te gaan.

Voor diegene ie het nog niet doorhadden. Ik zit in Honduras, waar het op het moment echt super stil is in verband met de politieke crisis. In Copan had ik het hele hostel voor mezelf. Dat is andere koek dan Antigua, waar het aantal toeristen het aantal locals overstijgt. Komende zondag hebben ze hier verkiezingen, ik hoop voor de mensen hier dat goed uitpakt. Van zaterdag tot maandag mag er in het hele land in verband met de verkiezingen niet gedronken worden. Zelf dacht ik dat dat misschien was omdat dronke mensen het verkeerde hokje aan kruizen op het stembiljet. Maar de eigenaar van het internetcafe vertelt me net dat het verbod op alcohol ingesteld is om te voorkomen dat mensen elkaar neerschieten.´ De lontjes bij de mensen hier zijn met de verkiezingen wat korter dan normaal en met alchol op zijn ze gevaarlijk kort´ aldus menneer van het internet. Wees gerust. Tijdens de verkiezingen hier ben het land alweer uit opweg naar Mexico

Liefs wytske

Time to move on

Hoi lieve allemaal,

Que Tal? Hier is alles goed. Ik ben begonnen met afscheid nemen en realiseer me daardoor dat ik hier veel leuke mensen heb leren kennen. Gisteren heb ik tot mijn grote verdriet mijn laatste salsales gehad, bijna zou ik alleen al om de salsa hier blijven. Maar nee, het is tijd om verder te trekken.

Iedereen die in Antigua komt voelt zich zó op zijn plek dat de meesten na een week roepen dat ze hier langer gaan blijven dan gepland. Dat gold ook voor mij. Maar nu er een maand voorbij is moet ik zeggen dat ik er klaar voor ben om de rest van Guatemala te gaan verkennen. Ik ben nieuwsgierig naar het echte Guatemala. Antigua is toch een beetje fantasyland met veel fiestas, gringo´s en Engels sprekende guatelmateken. De locals hier zijn rijk vergeleken met de Guatelmateken buiten Antigua. Moet ook wel, want om een dag rond te komen in Antigua heeft een local ongeveer 100 Quetzales (ong. 10 euro) nodig, even buiten Antigua in de bergen is dat slechts 10 Quetzales. Een groot verschil in rijkdom dus; wat ook meteen zichtbaar wordt als je Antigua verlaat. De mensen in de bergen hebben het op het moment sowieso niet breed, omdat het de afgelopen zomer erg droog is geweest. De overheid is op het moment aan het bijspringen met voedselhulp. Ondanks deze ellende komen de mensen op mij erg gelukkig over. Ook de mensen in het dorp waar we elke donderdag met school heen gaan.

Vorige week donderdag hadden we voor de kinderen vliegers gemaakt alvast voor ´dia de todos los santos´. Ofwel de dag van de doden. Dat is op 1 november. Op die dag zelf bezoeken en versieren de mensen de graven van hun familieleden en blijven ook bij het graf picknicken. Wij zijn met een paar van school die dag een kijkje gaan nemen op het kerhof van de stad Santiago Sacatepequez. Vond het een aparte maar mooie gewaarwording: een groot feest op het kerkhof ter ere van de overledenen, met vrolijke muziek en grote vliegers die in de lucht hingen.

Mensen hier geloven dat ze via de vlieger met de overledenen kunnen communiceren en laten daarom op de dag van de doden hun vlieger op. Geen wonder dat toen ik dat hoorden meteen aan het nummer van André Hazes moest denken:

'Ik hèèèèèèèb hier een brief voor me moeduuuuur, die hoooog in de heeeemel iiiiiiiiis!'

In Santiago Sacatepequez is het gebeuren uitgegroeid tot een waar vliegerfestival. De vliegers zijn enorm en heten ‘bariletes gigantes' (de grootste is 25 m doorsnede) . Groepen jongeren zijn weken bezig om ze te maken. Want behalve een goede vlieger die lekker vliegt is het ontwerp tegenwoordig heel belangrijk. Er wordt een prijs uitgereikt voor de mooiste vlieger.De jongeren kiezen actuele thema's die ze uitbeelden op hun vlieger. Bijvoorbeeld de migratie van jongeren naar de Verenigde Staten, milieuvervuiling en het verliezen van traditionele Maya cultuur.

Over de Maya cultuur gesproken....ik ben gisteren helemaal alleen naar Chichicastenango afgereisd. De stad is een belangrijk centrum in de geschiedenis van de Quiché Maya´s.Ik ging er heen omdat de stad daar op donderdag in een grote markt veranderd en het een goeie plek is om cadeautjes in te slaan. Eenmaal daar regende het pijpenstelen en heb ik geschuild in een kerk. Het was duidelijk een katholieke kerk, maar er stonden ook vreemde altaren in het gangpad vol bloemen en kaarsen. De vloer was bestrooid met dennennaalden. Een local wist me te vertellen dat in Chichicastenango het katholisisme heel erg verweven is met het traditionele Quiché mayageloof. De altaren waren dan ook voor de mayagoden. Als ik het goed onthouden heb zijn er alleen al 5 goden voor de bonen, drie voor de mais en 1 voor de groente en fruit samen. Ik wist dat bonen heeeel belangrijk voor de Guatelmateken zijn(ik krijg het immers drie keer per dag voorgeschoteld), maar dat elk type boon zijn eigen god heeft verbaasde me. Verder heeft diezelfde local me leren tellen in het Quiché, de taal die daar nog vol op gesproken wordt. Hij zei dat ik talent, haha. Nou ja ik had een goeie uitspraak. Opzich geen wonder want in het Quiché gebruiken ze net zulke harde ´G´´s en ´K´´s als in het Nederlands. Hij is de eerste buitenlander die ik hier heb ontmoet die ´88 prachtige grachten´ zonder probleem kon uitspreken.

Zoals ik al schreef ging ik alleen naar Chichicastenango, maar waar ik inmiddels achter ben is dat je tijdens het reizen nooit echt alleen bent. In de bus heb ik twee Amerikaanse meiden onmoet waar ik vervolgens de hele dag mee ben opgetrokken. Ik ga dan ook komende zondag vol goede moed ´alleen´ naar Semuc Champey en daarna naar Gracias in Hondaras. Het plan is om daarna terug te keren naar Guatemala om via Belize naar Mexico te reizen. In Belize heb ik met Brigitte afgesproken, een gezellige meid die ik hier heb onmoet. Ik heb gekozen om te reizen in plaats van vrijwilligerswerk te doen hier. Vrijwilligerswerk is hier big business op een vreemde manier. De organisaties vragen vaak veel geld, zijn zwaaaaaaaar christelijk of je doet met drie andere Gringos het werk wat je in je eentje kunt doen. Veel organisatie willen ook dat je langer dan 4 weken komt werken (begrijpelijk), maar die tijd heb ik niet. Om toch zonder schuldgevoel volop van mijn reis door Guatemala te genieten heb ik voor alle kinderen in het dorp, waar we met school elke donderdag heen gaan tandenborstels en tandpasta gekocht. Kinderen van vier liepen daar al met zwaar verrotte tanden. Kan vanacht dus weer rustg slapen. En dat ga ik zo ook maar doen ook, want morgen mijn laatste dag spaanse les: JOEPIE!!!!!!

Lieve vrienden en familieleden ik hoop dat het jullie goed gaat in NL en jullie niet te chagarijnig worden van het Nederlandse weer. Schraale troost: ook hier regent het al de hele week en ik draag op het moment zelfs een t-shirt met lange mouwen zo ´koud´ is het

Liefs wytske

update uit Antigua

Hoi lieve allemaal,

Het heeft even geduurd, maar hier is ie dan: mijn eerste bericht vanuit Antigua Guatemala. Antigua is echt een prachtig stadje. Zoals de lonely planet het mooi beschrijft: alsof mensen uit Scandinavie hier de stad hebben gesticht en niet de Spanjaarden. De huisjes zijn geverfd in verschillende pastelkleurtjes en de straten zijn op dezelfde manier aangelegd als de grote markt in Groningen. Niet echt handig als je hakken aan hebt heb ik mogen ondervinden (ik ben keihard door mijn enkel gegaan). Hier hakken dragen is zowieso geen goed plan, want je steekt een meter boven de locals uit. Mijn hakjes staan sinds die ene keer dan ook ongebruikt in de kast. Verder heb ik alles wat ik aan kleding mee heb genomen optimaal gebruikt, inclusief mijn regenjas. Het wil hier namelijk wel eens regenen in de middag. Maar volgens mijn lerares is het regenseisoen ongeveer ten einde en zal het verder gewoon koud zijn. Nou ja koud... In hun believing dan. Ik zit rustig in een hempje weg te zweten wanneer mijn lerares een trui aan heeft. Gladiz heet mijn lerares. Ze is een dame van 23 met 2 zoons en hoogzwanger van tot haar grote verdriet opnieuw een jongetje. Hoe aardig mijn lerares ook is, ik vind de Spaanse lessen tot nu toe zwaar frustrerend. 4 uur per dag probeer ik met haar er spaanse zinnen uit te persen of Gladiz probeert me spaanse woorden bij te brengen. Die woorden gaan het ene oor in en linea recta het andere oor weer uit. Sommigen van jullie vroegen mij al om in het spaans te mailen...tegen diegene wil ik nu het volgende zeggen: jullie kunnen een mail in het Duits of Engels krijgen. In die talen ben ik de afgelopen 2 weken namelijk heel goed geworden. Ik heb er zelfs een paar Vlaamse uitdrukingen bij geleerd. Ik wist niet dat poepen in Belgie iets anders betekend dan poepen bij ons.

Buiten je lessen je spaans oefenen is best lasting. Wat ik tot nu toe gedaan heb is met mede Gringo´s hangen. Ik woon in een studentenhuis vlak bij de school met Scot uit Schotland, Paula uit Londen en Brigitte uit Utrecht. Afgelopen weekeind ben ik met Nina uit Wenen naar Tikal geweest. Dacht pak maar meteen het hoogtepunt van Guatemala mee. In een woord: prachtig! We hadden een leuke gids en met zijn hulp waande je je terug in de tijd naar de hoogtijdagen van de Maya stad Tikal (200BC). Het vliegen naar en van Tikal was minder prachtig. De heen weg ging nog wel, maar de terugweg zaten we in zo´n klein vliegtuigje dat ik al claustrofobisch werd toen ik dat ding zag. Ini mini was dat ding. Met 15 toeristen erin was dat ding prop vol. Eenmaal binnen viel ons op dat dat ding ook niet een van de nieuwste modellen was. De lichten deden het niet en de bekleding van de stoelen had zijn beste tijd gehad. Eenmaal in de lucht kwamen we in een storm terecht waardoor dat ding als een gek heen en weer schudde. Een beetje turbulentie is nog wel spannend. In deze mate was dat het niet meer. 3 mensen moesten overgeven, 2 mensen begonnen spontaan te bidden, andere konden alleen maar gillen of lachen van de zenuwen. Nina en ik hebben bij elkaar blauwe plekken in de armen geknepen van angst. Een tip: als je wil vliegen betaal dan gewoon wat meer zodat je met TACA kunt vliegen. Als je van spanning houd kun je met TAG vliegen zoals wij hebben gedaan. Bijzonder van TAG is ook dat ze de heen weg niet je tas of paspoort hoeven te zien en je gewoon vloeistoffen mag mee nemen het vliegtuig in. De terugweg zijn ze wat moeilijker. Nina mocht gewoon door lopen, maar mijn tas werd helemaal leeg gehaald voor controle. Het oordeel na de controle was dat ik mijn deet niet mee mocht nemen het vliegtuig in. ´Waarom niet?´ vroeg ik. ´Er staat een vlammtje op!´ was het antwoord. Mijn deo en andere dingen waar een vlammetje op stond mochten wel mee. Jullie kennen me: Ik ging in discussie. Het gevolg was dat hij besloot dat ik ook mijn schampo en mijn luchtje en mijn slippers niet mee mocht nemen. Super kwaat maakte hij me daarmee, maar aangezien hij een wapen had en ik niet besloot ik het er bij te laten. Ik hoop dat zijn dochter of vrouw blij is met mijn spulletjes.

Zoals ik al eerder schreef haal ik niet heel veel voldoening uit de Spaanse lessen. Gelukkig kan ik dat wel halen uit de Salsa lessen die ik hier 3x per week heb. Ook vind ik het vrijwilligerswerk wat we 1x in de week met school doen fantastisch. Gisteren zijn we met veel speelgoed en piñatas naar een dorp in de bergen gegaan. Wat een contrast met het rijke Antigua! Alle kinderen kwamen bijeen op het dorpsplein om met ons te spelen. We hebben een hele leuke middag gehad. Ik moet zeggen dat ik me tot die tijd niet altijd even happy heb gevoeld, maar die middag met de kinderen heeft me echt helemaal opgebeurd. De oorzaak dat ik me niet continu even blij voelde was omdat ik ´ziek´ ben geweest . Ik wil jullie de details besparen, maar het komt erop neer dat ik continu in de buurt van de wc moest blijven. Sinds een paar dagen gaat het wat beter. Het gevolg was echter dat ik niet veel energie had en niet met alles van de partij kon zijn. Eén avond was het maar goed ook dat ik niet van de partij was, want op die avond zijn mijn huisgenoten op de terugweg naar huis (12uur in de nacht) beroofd en in elkaar geslagen. Ik ben daar wel van geschrokken, want ik voel(de) me heel veilig hier. Er is hier veel politie op straat. Als ik mijn lerares mag geloven bieden ze mischien de toeristen wat veiligheid, maar zijn ze verder zo corrupt als het maar kan. Zo is haar man afgelopen maand na een nachtje stappen opgepakt omdat hij een Gringo zou hebben overvallen. Met wat geld heeft de familie hem vrij gekocht, ookal was de beschuldiging totaal onterecht.

Als ik nu zo terug kijk heb ik al veel beleefd. Het zou voor jullie echter saai worden als ik al mijn avonturen hier in details ging beschrijven. Ik hou het dan ook hier bij en beloof snel weer met een update te komen. Bedankt voor jullie leuke en lieve mailtjes. Fijn om op de hoogte te blijven wat er bij jullie speelt!

Liefs wytske

Borrel om dag te zeggen

Hoi lieve allemaal,

Jullie zijn allemaal welkom om op 4 oktober tussen 16.00 en 19.00 uur een borrel te komen drinken in café de II Prinsen (Prinsenstraat 27). Kan of wil je niet komen, no problem. Dan 'zie' ik je binnenkort op mijn weblog.

Liefs wytske

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Wytske